آلفرد دو موسه، شاعر و نمايش‏نامه‏نويس برجسته فرانسوي در يازدهم دسامبر 1810م در خانواده‏اي با فرهنگ در پاريس زاده شد. وي دوران كودكي را بسيار آرام و منظم گذراند و از آن زمان به سرودن شعر علاقه نشان داد. موسه شعر مي‏گفت، نقاشي مي‏كرد، به موسيقي دلبستگي خاصي داشت و مصمم بود كه در رشته حقوق يا پزشكي تحصيلات خود را به پايان رساند. در نهايتْ شعر را برگزيد و عمر خود را به آن مصروف داشت. آلفرد منظومه‏هاي كوچكي ساخت كه باب سليقه مردم عصر بود؛ اشعار نخستين او رنگ خاصي نداشت. نه ملال در آن ديده مي‏شد، نه عصيان و نه انديشه‏اي اخلاقي و نه فلسفه خاص. تنها پرتوهايى بود كه از قريحه شاعري پيش رس تراوش مي‏كرد كه با وجود سن كم او، داراي تركيبي استادانه و بياني روان و قالبي زيبا و لطيف بود و نشانه‏اي از مبتدي بودن شاعر در آنها به چشم نمي‏خورد. موسه جواني اجتماعي و خوش محضر بود و به زودي توانست به وسيله استقلال فكري و روحي و ژرف بيني در تحليل رواني و دارا بودن هوش سرشار، مورد توجه ادباي وقت قرار گيرد. وي در 19 سالگي اولين ديوان شعر خود به نام قصه‏هاي اسپانيايى و ايتاليايى را انتشار داد كه به سبب رهايى از قواعد بيان و به كار بردن لحن مسخره‏آميز و گستاخانه مورد سرزنش قرار گرفت. در هر حال، موسه پس از انتشار اين ديوان مقامي خاص در جامعه ادبي فرانسه يافت. موسه در عالم تئاتر نيز با اولين نمايش‏نامه‏هايش غوغاها برانگيخت. وي در نمايش‏نامه‏هاي اوليه خود كه در 22 سالگي بر صحنه برد، برجسته‏ترين انديشه‏هاي ادبي و اطلاعاتي درباره الهام شاعرانه كه پيش از او كسي درباره آن چيزي ننوشته بود، عرضه كرد. در اين زمانْ موسه نظر بدبينانه‏اي درباره نهضت ادبي عصر خود بيان داشت و گفت: امروزه ديگر هنر وجود ندارد. وي در ادامه، نمايش‏نامه‏هاي متعددي نگاشت و هم‏زمان به سرودن شعر نيز پرداخت. فصاحت تغزُّلي، رواني بيان و مسائل عاطفي و احساس‏هاي درون موجب شد كه شعرهاي موسه دردل عامه مردم جاي گيرد و او راشاعر بزرگ غنايى معرفي كند. موسه در سي سالگي به پيري زودرس رسيد. از بلندپروازي‏ها در او نشانه‏اي باقي نماند، سرچشمه تخيلاتش خشك و حساسيتش ضعيف گشت و تا پايان عمر، جز چند منظومه ،چند قصه و چندكمدي كه گاه در آنها خيال‏انگيزي، شور، ظرافت و خوش طبعيِ پيشين ديده مي‏شد، اثر مهمي نيافريد. در واقعْ دوره خلاقه هنري موسه، ده سال بيشتر طول نكشيد و آثار نمايشي وي پيروزي واقعي و گسترده را در حدود نيم قرن پس از مرگش به دست آورد. نبوغ حقيقي موسه با هيجان‏هاي زندگي خصوصيش رابطه بسيار نزديك داشت و هنگامي كه سرچشمه‏هاي الهام بخش زندگي او خشك يا ضعيف گشت، خلق آثار هنري او نيز رو به كاهش نهاد. نمايش‏نامه‏هاي اخلاقي و معنوي موسه و استقلال انديشه او موجب شد كه از پايدارترين نويسندگان نيمه اول قرن نوزدهم به شمار آيد. موسه از عصر خود پيش بود و آزادي فكر و قدرت تخيل و تيزبيني و ژرف نگري در آثار او درست همان چيزي بود كه مردم عصر جديد انتظارش را داشتند. در ميان آثار نمايشي آلفرد موسه، كمديِ با عشق شوخي نمي‏كنند، لوران ساتچو و شمعدان قابل توجه‏اند و قطعه شب‏ها، اميد به خداوند و يادگار از آثار مهم منظوم وي مي‏باشند. آلفرد دو موسه سرانجام در دوم مه 1857م در 47 سالگي درگذشت.